Is het wel zo slim om een open boek te zijn? Om van je gezicht te laten aflezen hoe je jezelf voelt? Om recht door zee te zijn en eens goed uw gedacht te zeggen?
Hieronder vind je mijn gedacht. Ik ben benieuwd naar het jouwe.
Ik ben zo’n type van ‘what you see is what you get’. Je kan aan mijn gezicht zien hoe het met me is. Dat brengt me soms in oncomfortabele situaties. Zoals bv. vorige week, toen ik compleet opgefokt ging fitnessen. Blijkbaar ging ik als een zotteke tekeer, dermate dat mijn fitnesstrainer vroeg of alles wel OK was. We hebben er kort over gepraat. Ik voelde me gehoord, kon weer relativeren en gefocust mijn training afwerken. Al bij al is dit nog een ça va oncomfortabele situatie. Het kan erger. Zeker in werkcontext.
Is dat dan zo erg?
Ik vind van niet. Emoties mogen getoond worden, meer zelfs moeten getoond worden. Zolang het op een constructieve en verbindende manier gebeurt. Als je wil kwetsen om te kwetsen, dan ben je slecht bezig. Dat lijkt me over de grens.
Als je eerlijk vertelt wat je dwarszit, dan kunnen anderen zich daarop verhouden. Ze weten wat er speelt. Jullie kunnen erover praten, op elkaar reageren en een oplossing zoeken. Kortom, er ontstaat connectie.
Best dus om die emoties op tafel te leggen. Anders blijven ze toch maar rondspoken in je hoofd. De issues worden aangedikt en gaan een eigen leven leiden. Soms worden ze zelfs stof voor het roddelcircuit in de wandelgang.
Stel je nu eens voor dat we vanaf nu gewoon eerlijk vertellen wat er op ons hart ligt, met de beste intenties?
Vorig jaar volgde ik een cursus verbindende communicatie en dat was zo’n opleiding met impact.
Ik pas die vaak toe, ook in mijn gezin. Wees maar zeker dat de kinderen in het begin vreemd opkijken als je op zulke manier met ze praat. Dat wil niet zeggen dat ik nooit uit mijn sloef schiet. Ik heb veel geduld, maar soms ontplof ik ook.
Ondertussen besef ik wel dat achter kwaadheid opgekropte gevoelens zitten, die meestal een positieve insteek hebben. Dat is stof voor een volgende blog.
Verbindende communicatie
Terug naar de verbindende communicatie. Samengevat komt het hierop neer:
Een voorbeeldje over mezelf
Ja, ik ben een startende ondernemer. Als ik de gemakkelijk weg zou kiezen, dan doe ik opnieuw een managementfunctie in de social profit. Maar dat voelt niet juist. Ik weet dat ik op een andere manier meer kan betekenen, met PIT & co dus. Wees maar zeker dat ik in het najaar vaak goedbedoelde meningen kreeg. Zo van; ‘Zijn er nog niet genoeg consultants in de wereld?’ of ‘Hoeveel tijd geef je jezelf nog om dit uit te proberen’. In eerste instantie kon ik hierdoor compleet van de kaart zijn en aan mezelf beginnen te twijfelen.
Tot ik besefte ‘walk your talk, girl’! Ik begon hierop heel eerlijk en verbindend te reageren. Iets in de stijl van: ‘Je stelt me de vraag hoelang ik dit ga uitproberen. Als ik eerlijk ben, dan kwetst je opmerking me wel wat. Ik geraak erdoor verward en het maakt me onzeker. PIT & co is immers niet iets wat ik uitprobeer, het is iets wat ik doe. Ja, ik moet ervoor uit mijn comfortzone en het is een heel boeiend traject. Op dit moment heb ik behoefte aan steun, een supportersteam van believers, mensen die me uitdagen om de beste versie van mezelf scherp te krijgen. Achter je opmerking ligt wellicht ook een bezorgdheid. Kan je me vertellen wat hierachter zit? Wil jij lid zijn van mijn supportersteam van believers?'
Hoe komt zo’n communicatiestijl bij je binnen?
Voor mij werkt het wel. Mijn clubje believers is gegroeid. En de non-believers die mijd ik voorlopig even. Of, ik praat met hen niet meer over PIT & co. 😊
Verbindende communicatie is maar 1 manier om tot #groeidoorconnectie te komen. Ben je benieuwd wat dit nog kan zijn?
Neem gerust contact op voor een kennismakingsgesprek, waarin we bekijken wat we voor elkaar kunnen betekenen en of het klikt (ook belangrijk).
Groetjes,
Kelly