Ik verslikte me daarnet in mijn koffie toen ik las hoeveel ‘sponsorgeld’ bepaalde witte raven kregen van politieke partijen om hun persoonlijke PR te doen om zo een zitje te bemachtigen in het politieke toneel. Ik heb niks tegen ‘sponsorgeld’, heb ook niets tegen die mensen die het ontvingen. Ze liepen in de picture omwille van hun talenten en competenties, hun engagement en persoonlijkheid. Ik begrijp ook dat ze het dankbaar gebruikten. Het zijn mensen met een grote drive om iets in de wereld te zetten. En bij de ene kan ik me beter vinden dan de andere. Enfin, dat doet er niet toe. Wie ben ik?

Ik verslikte me vooral in het feit dat politieke partijen subsidies krijgen om hun activiteiten te organiseren (dat was kuch 1). En dan blijkbaar kunnen beslissen om daarvoor een grote som vrij te maken om bepaalde personen ‘te sponsoren’ (kuch 2). Als ik denk welke verantwoordingen gesubsidieerde vzw’s moeten doen om bepaalde kosten of investeringen te maken (en dat gaat soms over een habbekrats) dan verslik ik me toch (kuch 3).