Het is een gevoel dat ik nog had, in mijn periode als directeur. Nu ben ik ondernemer, werk veel van thuis uit, ben dus ook veel bij mijn kinderen. Geen reden tot klagen. Of toch niet?

Vanwaar het stressmomentje dan?
Wel, ik stond woensdagochtend op met een ellenlange to do lijst in mijn hoofd. Ik besefte dat ik dat nooit zou afkrijgen. Ik besefte dat de kinderen woensdagnamiddag thuis zouden zijn (hun hobby's zijn op andere momenten). Ik begon me al te ergeren in het feit dat ze thuis zouden zijn en ik niet aan mijn to do’s kon werken zonder dat ze om de haverklap bij me zouden staan.

Ik begon me schuldig te voelen dat ik zo dacht. Ik maakte me de bedenking dat ik feitelijk heel de zomer hetzelfde had gedaan. Ze waren veel thuis. Onze kinderen zijn huismussen, doen niet graag kampen, konden deze zomer niet naar de grootouders en er kwamen weinig vriendjes over de vloer. Ja, we hebben leuke gezinsuitstappen gedaan. Maar ik, ik was heel vaak aan het denken aan al hetgene ik nog zou moeten doen. Directeur of ondernemer, op zich geen verschil.

Ik werd gewoon verdrietig. De oudste zit nu in het middelbaar. Voor je het weet zijn die kinderen volwassen en dan hebben ze vooral een mama gehad die heel hard heeft gewerkt. Voor wie en voor wat?

Alleen, in mijn directeur-periode liet ik het maar opstapelen en bleef gaan. Daar heb ik nu wel een grote les geleerd. Want onder stressmomentjes zitten ook belemmerende overtuigingen. Eens je die ontdekt en er ook mee aan de slag gaat, dan zit er ook een enorme kracht.